Sinds de veertiger jaren van de vorige eeuw vond de toepassing van de haptonomie in eerste instantie plaats binnen de grenzen van beroepen in de gezondheidszorg en welzijnszorg, waarbij gesproken werd over de uitoefening van het betreffende beroep 'op haptonomische basis'.

Het beroep haptotherapeut vindt zijn oorsprong in het Nijmegen van de jaren vijftig, waar Frans Veldman de leer van de haptonomie ontwikkelt en de eerste opleiding start. Na Veldmans vertrek naar Frankrijk in 1980 ontstaan in Nederland diverse opleidingen, zowel voor haptonomie als voor de therapeutische toepassing daarvan: haptotherapie.

Door de toename van het aantal haptotherapeuten groeit de behoefte aan profileren en professionaliseren.

In 1993 wordt een beroepsvereniging opgericht: de Vereniging van Haptotherapeuten VVH en wordt de haptotherapie definitief geïntroduceerd. De haptotherapie heeft sindsdien in Nederland een ontwikkeling doorgemaakt, die heeft geleid tot een erkenning binnen de (eerstelijns) gezondheidszorg.

Door de introductie van het beeldmerk GZ-Haptotherapeut is de herkenbaarheid vergroot en zijn strikte kwaliteitseisen vastgelegd. Nu kennen haptotherapeuten onder meer een beroepscode en een klachtenregeling en worden hun behandelingen vergoed door zorgverzekeraars.

Werken met gevoel beschrijft de geschiedenis van het beroep en de beroepsvereniging als een turbulent proces van gedrevenheid en botsende visies. Na twintig jaar VVH lijkt de tijd rijp om verschillen te overbruggen en partijen weer met elkaar te verbinden.